سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

شاعر : حافظ

آتشي بود در اين خانه که کاشانه بسوخت سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع
چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت آشنايي نه غريب است که دلسوز من است
خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
همچو لاله جگرم بي مي و خمخانه بسوخت چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت ترک افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي